بازتوانی پس از تعویض مفصل

توانبخشی‌ مناسب و فیزیوتراپی بعد از تعویض مفصل زانو نقشی حیاتی در دوران بهبود دارد. فیزیوتراپیست به بیمار کمک می‌کند تا حداکثر دامنه حرکتی را در کوتاه‌ترین زمان ممکن بازیابد. بیمار گاهی در این مرحله با یک چوب زیر بغل یا عصا راه می‌رود.

فیزیوتراپی بعد از جراحی زانو کمک می‌کند تا بیمار هر چه سریع‌تر فعالیت خود را از سر بگیرد و از زانوی جدید بهتر از زانوی قبلی مواظبت کند. فیزیوتراپیست تمرین‌های دامنه حرکتی، تمرین‌های گام به گام تقویت عضله و آموزش تعادل و فعالیت‌های دلخواه بیمار را متناسب با شرایط  وی برنامه‌ریزی می‌کند. تورم مفصل زانو و پایین پا تا 3 ماه پس از جراحی تعویض مفصل زانو متداول است. پوشیدن جوراب‌های مخصوص، سرد کردن و بالا گذاشتن پا روی بالشت در زمان نشستن یا دراز شدن برای کاهش تورم مفید است.

  • تمرین‌های دامنه حرکتی: تورم و درد باعث می‌شود تا بیمار زانو را کمتر حرکت دهد. فیزیوتراپیست تمرین‌های ایمن و کارآمدی را برای بازگرداندن دامنه حرکتی زانو به بیمار آموزش می‌دهد تا وی بتواند از عهده انجام فعالیت‌های روزانه برآید.
  • تمرین‌های تقویت کننده: ضعف عضله‌های ران و پایین پا بیمار را وادار می‌کند تا هنگام راه رفتن از عصا استفاده کند. متخصص فیزیوتراپی تمرین‌های مناسب را با هدف مستقل و بدون عصا راه رفتن تعیین می‌کند.
  • آموزش تعادل: تمرین‌های آموزشی خاص باعث می‌شود تا عضله‌ها پاسخ‌دهی به تغییرات در محیط اطراف، مانند پیاده روی روی سطوح ناهموار یا زمین سنگلاخ، را فرابگیرند. هر گاه بیمار بتواند تمام وزن را بدون بروز درد روی زانو بیاندازد، فیزیوتراپیست نرمش‌های چالاکی (حرکت‌هایی که بیمار را وادار می‌کند تا تغییر جهت، چرخش، شروع و توقف سریع را تمرین کند) و فعالیت‌هایی را در برنامه می‌گنجاند که در آنها از تخته تعادل برای به چالش کشیدن تعادل و کنترل زانو استفاده می‌شود.
  • آموزش عملکرد: زمانی که بیمار بتواند به راحتی و بدون درد راه برود، فیزیوتراپیست فعالیت‌هایی را اضافه می‌کند که پیش از محدودیت حرکتی ناشی از زانو درد انجام می‌شدند. این فعالیت‌ها اقدام‌هایی محیطی مانند رد شدن از خیابان یا استفاده از پله برقی را دربرمی‌گیرد. زمان‌بندی ازسرگیری فعالیت‌های تفریحی یا ورزشی در بیماران مختلف متفاوت است که فیزیوتراپیست می‌تواند با توجه به عارضه خاص بیمار زمان مناسب را برآورد کند.
  • آموزش فعالیت ویژه: بیمار با توجه به نیازمندی‌های شغل یا ورزش مورد علاقه‌اش باید توانبخشی بعد از جراحی زانو مضاعفی را نیز متناسب با فعالیت‌های شغلی (مانند بالا رفتن از نردبان) یا فعالیت‌های ورزشی (مانند تاب خوردن در زمان ضربه زدن به توپ گلف) و فشارهای وارده روی زانو را در برنامه بگنجاند. فیزیوتراپیست برنامه توانبخشی دربرگیرنده تمام این موارد را در نظر می‌گیرد.
  • اولتراسوند: فیزیوتراپیست تعداد جلسه‌ها و طول مدت هر جلسه را برای هر بیمار مشخص می‌کند. ژل اولتراسوند مانند رسانا عمل می‌کند. متخصص فیزیوتراپی دستگاه اولتراسوند را به صورت دورانی حرکت می‌دهد. اکثر بیماران بهره‌گیری از این روش را بسیار آرامش‌بخش می‌دانند و از انجام آن لذت می‌برند.
  • تحریک الکتریکی عصب از روی پوست (TENS): بر اساس بسیاری از مطالعات، TENS در تسکین درد پس از جراحی تعویض مفصل و همچنین برای بعضی بیماری‌های مزمن، به ویژه کمر درد، مفید است. این روش در مجموع ایمن است.

بازتوانی بعد از جراحی رباط ACL

یکی از متداول‌ترین آسیب دیدگی‌ها در میان ورزشکاران، پارگی رباط صلیبی زانو است، که تحقیقات بسیار زیادی درباره‌ی مراحل درمان و پیشگیری آن صورت گرفته است.

محققان با بررسی چند نوع مختلف از تمرینات، مشخص کردند که چه نرمش‌هایی برای دوره بعد از جراحی ACL مناسب است. درمان پارگی رباط صلیبی از طریق جراحی، هرچند به ترمیم قطعی این رباط می‌انجامد، اما دوره نقاهت از این آسیب با فیزیوتراپی سنگین توام است.

تحقیقاتی راجع به انتخاب تمریناتی که عضلات عقب ران و عضلات نیمه تاندونی را قوی می‌کنند انجام شده است این تمرینات برای بهبودی آسیب دیدگی‌ها در ناحیه رباط صلیبی قدامی (ACL) است.

هر ساله بیش از 200 هزار نفر به این مشکل دچار می‌شوند. 60 درصد آسیب دیدگی‌ها در این ناحیه به دلیل حرکات کاهش دهنده شتاب، تغییرات مسیر و فرود در پرش است. یکی از نکات بسیار خطرناک این است که حدود 35 درصد از آسیب‌ها بعد از ترمیم ACL دوباره اتفاق می‌افتد.

به علاوه ورزشکارانی که حرکات ورزشی با احتمال زیاد آسیب دیدگی‌ ACL را انجام می‌دهد، 10 بار بیشتر به این مصدومیت دچار می‌شوند. بنابراین باید تلاش‌های بیشتری برای بهبودی بهتر ACL انجام داد.

انتخاب نرمش‌های بهبودی ACL بسیار مهم است. نباید عضلات عقبی ران را از یاد برد، زیرا این عضلات نقش مهمی در کارایی ACL ایفا و چرخش‌های خارجی زانو را محدود می‌کنند، همچنین به ثبات این مفصل کمک می‌کنند.

همچنین باید عضلات چهار سر ران که زانو را می‌کشند نیز قوی شوند. با این وجود، فعالیت شدید عضلات عقبی ران و عضلات چهار سر ران باعث ساییدگی ACL می‌شود.

گروهی از محققان آمریکایی در مطالعات خود به بررسی فعالیت همزمان عضلات عقبی و چهار سر ران پرداختند. این فعالیت شامل چند تمرین با حرکات جنبشی بسته بود (عضو حرکتی آزادانه حرکت نمی‌کند). در حقیقت، تحقیقات مختلف نشان داده‌اند که این نوع حرکات باعث فشرده شدن سطح مفضل می‌شود و از جابجایی آن به جلو و عقب جلوگیری می‌کند. بالعکس تمرینات جنبشی باز (عضو حرکتی آزادانه حرکت می‌کند) مشکلات در ناحیه ACL را افزایش می‌دهد.